قدر یک ابر که از غصه ی قهر خورشید پشت دیوار آسمون هق هق می کنه، متاسفم...
هم برای خودم و هم برای بقیه...
و دلم می سوزه...
که تمام نردبان هایی رو که به حرمت و دوستی ختم می شد، شکستیم.
راهمان آسمان بود و مقصد خورشید. نردبان اما وقتی شکست، همه ته چاهی در یک بیابان بی آب و علف افتادیم و حالا می کوشیم بالا بیاییم... ولی چه تلاش بیهوده ای. باز هم انگار «بال» می خواهیم... کسی دارد...؟!
...و الآن ته همان چاه، عین بچه ها – با همان کودکی و همان معصومی و همان نادانی – نشسته ایم و به این فکر می کنیم که چرا این طور شد...
...و من می خندم. یک جور تلخ. چون بچه ها «کودکانه» اشتباه می کنند. ما ولی «بزرگانه» خطا کردیم...
قابل بخشش هست آیا قضاوت ...؟
دلم می سوزه... 

قلبــــــــــی که عاشـــــــــق تو بــــــــود تنــــــهاش نــــذار که میـــــــــمیــره

ایــــــــنو بــــدون کـــه عشـــــــــــق اون بــــــه روح پــــاکــــــــت اســــــــــــیره

دلـــــــــت میــــــــــــاد بــرنجـــونیــــش؟ قلبـــــی کــــه ســـــخــت دوســـت داره

بهــــــــــش بگـــــــــــــی نمیخـــــــــــوامت گریــــــــــــش بگیــــــــــــره ببــــــــاره؟

بــــــــیا تــــــو قلبـــــــم جــــا بگیــــــــربشـــــــــــین بــــــــــذار نگــــــــــات کنـــم

میـــــــــــدونم با داشــــــــــتن تودنیــــــــا میــــــــــــشه واســـــــــــــه خــــــودم

بهــــــــم بــگــــــــــو دوســـــــــــم داری بــــــــــگو تــــــــــــنهــــام نمــــــــیذاری

بگــــــــــو کـــه جفـــــــــتم میــــــــــمونی پــــــــا رو دنــــــــــــــیام نمـــــــــیذاری

بخـــــــــــند کـــه بـــا خنــــــــدیدنـــــت دنـــــــــــیا بــــــــرام رنــــــــــگی میــــشه

آخـــــــــه تـویـی همــــــــــه کســــــــم عشــــــــــــــق و زنـــــدگی و نفـــــــــسم!

هرچی آرزوی خوبه، مال تو
هرچی که خاطره داری، مال من
اون روزای عاشقونه، مال تو
این شبای بیقراری، مال من
منم و، حسرت با تو ما شدن
توئی و، بدون من رها شدن
آخر غربت دنیاست مگه نه، اول دوراهی آشنا شدن
تو نگاه آخر تو، آسمون خونه نشین بود
دلتو شکسته بودن، همه‌ی قصه همین بود
می تونستم با تو باشم، مثه سایه مثل رویا
اما بیدارمو بی تو، مثل

 تو تنهای تنها